Binnenkijken bij Le Pin in Pomerol

Het moment dat je dacht dat nooit zou komen. Ik sta op de stoep bij Le Pin, een piepklein maar très réputé wijnhuis in Pomerol. Er schiet van alles door mijn hoofd en één beeld kan ik niet loslaten. Een jaar of zes geleden was ik hier namelijk ook – nou ja, niet bij Le Pin maar in de streek. Het was mijn eerste echte wijnvakantie. We (m’n maatje Hanneke en ik) hadden een fiets gehuurd en karden vol bewondering langs de grote en kleine huizen van Bordeaux. Had ik toen verwacht dat ik hier ooit aan zou kloppen? Never in a million years.

Had ik verwacht dat ik mijn baan zou opzeggen en van Le Club zou kunnen leven? Evenmin. Mooi hoe het leven kan lopen he? Besef je even dat alles mogelijk is. Als je maar wil (en bereid bent hard te werken, want hey het gaat niet van zelf). *Einde dramatiek*

Een oude volkswijsheid luidt dat iedereen binnen zes handdrukken te bereiken is. Daar geloof ik vanaf nu ook heilig in, al had ik er voor dit epische bezoek maar één nodig. Eerder dit jaar kreeg ik les van Fiona Morrison MW tijdens WSET Diploma Course. Nu vraag ik niet zo snel wat, maar die dag was ik vastberaden. “Hey Fiona, I’m in Bordeaux in October, would it be possible to visit?” En zo geschiedde dit epische bezoek.

Groots en meeslepend

Verwacht geen groots en meeslepende chateaux in Pomerol. Daarvoor moet je naar de andere kant van de rivier, de linkeroever staat er vol mee. Maar aan de rechteroever, de kant van Pomerol en Saint-Emilion, is het een stuk boerser en lieflijker. Ook het wijnhuis van Le Pin is niet imposant, wel klassiek en elegant. Precies als de wijn kan ik je inmiddels vertellen, maar daarover later meer.

Bij aankomst worden we hartelijk verwelkomd door Fiona Morrison en haar man Jacques Thienpont. Fiona moet meteen door, want de oogst in Saint-Emilion waar ze ook een chateau hebben, is in volle gang. We zijn in goede handen bij Jacques, de eigenaar/wijnmaker van Le Pin en eigenaar van Thienpont Wine, een grote wijnhandel in België. Prettige bijkomstigheid: we kunnen Nederlands praten. We gaan naar het dakterras waar Jacques ons meer vertelt over Pomerol.

De magie van Pomerol

Bordeaux telt 115.000 hectare wijngaard en heeft daarmee meer wijngaarden dan heel Duitsland bij elkaar. Het aandeel van Pomerol in deze is klein. De appellatie telt slechts 800 hectare in totaal. In de tijd dat Jacques het perceel kocht waren er 180 landeigenaren, tegenwoordig zijn er een stuk of 120. “De meeste eigenaren bezitten slechts één of twee hectare”, vertelt Jacques. Het gebied is versnipperd. En knetterduur, want schaars. Het grootste chateau is Chateau de Sales met 47.5 hectare. Het beroemdste chateau, Chateau Petrus, telt twaalf hectare en ligt praktisch tegenover Le Pin, we zien het liggen vanaf het dakterras. Le Pin begon met één hectare en telt er inmiddels drie.

In tegenstelling tot de rest van Bordeaux, waar de classificaties je om de oren vliegen, heeft Pomerol er geen. Het is AOC Pomerol en daarmee uit. Voordeel is wel dat alles van hoge kwaliteit is. Een slechte Pomerol moet ik nog tegenkomen.

Op het eerste gezicht lijkt het landschap vrij vlak, maar er is toch sprake van hoogteverschil hier en daar. De beste wijngaarden komen van het zogenaamde plateau dat een hoogte van 40 meter boven zeeniveau aantikt en maar 25% van de totale productie beslaat. Hier komen de toppers vandaan. Klei is de gemene deler, maar daar is ook alles mee gezegd. Petrus heeft een dikke laag klei en dat zit hoog. Le Pin heeft meer zand en kiezel, de klei zit een stuk dieper. Er wordt beweerd dat de wijnen van Petrus vaak iets steviger zijn en die van Le Pin eleganter. Ik kom er op terug als ik Petrus heb geproefd.

Over Le Pin

Le Pin zag het levenslicht in 1979 toen Jacques Thienpont een perceel van welgeteld één hectare kocht in Pomerol. Daar moest hij destijds 1 miljoen Franse francs neerleggen. Dat kwam niet helemaal uit de lucht vallen. De familie Thienpont kent een lange wijngeschiedenis. Jacques’ oom en eigenaar van Vieux Chateau Certan wat min of meer tussen Le Pin en Petrus ligt, had het perceel al een tijdje in de smiezen met het idee om het te kopen en toe te voegen aan Certan mocht het ooit op de markt komen. Maar de familie vond het te duur. Uiteindelijk kocht Jacques het en maakte er Le Pin van verwijzend naar de dennenboom tegenover het wijnhuis.

De magie van Le Pin begint uiteraard al in de wijngaard, waar de merlot-stokken keurig staan opgesteld. Hier en daar zien we een stok met een blauw lintje. Dat zijn oudere stokken cabernet franc. Ze worden niet gebruikt in de wijnen van Le Pin, maar worden apart geoogst en als wijn verkocht aan andere telers in Pomerol. De drie hectare staan onder nauw toezicht van Jacques’ neef, die inmiddels Vieux Chateau Certan runt, want Jacques zelf is meestal in België. Ze werken zoveel mogelijk biologisch, maar zijn niet gecertificeerd.

"Het is mijn hobby hier. Normaal ben ik in België in de wijnhandel.”

Je zou denken, die drie hectare is in mum van tijd geoogst. Maar nee, daar nemen ze de tijd voor. Dit jaar nam de oogst 14 dagen in beslag. “Vroeger niet”, vertelt Jacques. “Vroeger werd alles in één keer geoogst, maar nu werken we veel selectiever”. Ze gaan met een traktor de wijngaard in om de vochtigheid van de bladeren te meten. Dat wordt in kaart gebracht en laat precies zien waar de plukkers moeten beginnen met de oogst. De vochtigheid is namelijk een goede indicator van de rijpheid van de druiven. In de praktijk betekent dat dat ze de ene dag een uurtje oogsten, de volgende dag niet en de dag erna weer twee uur. Ze werken met plukkers uit de buurt die dagelijks oproepbaar zijn.

Dit jaar, 2019, was een goed jaar. De regen viel op tijd. Een deel werd geoogst voor de regen en een deel erna. Het deel dat voor de regen werd geoogst, had een hoog suikergehalte en dus een hoog alcoholpotentieel. Dat was de reden dat ze een deel hebben laten hangen. De druiven zouden nog iets van het vocht opnemen en daarmee hun suikers omlaag brengen. Het geheel komt dan uit op een alcoholpotentieel van 14 tot 14,5%. Hoog, maar oké. Dat is anders dan twintig jaar geleden, toen ze nog suiker moesten toevoegen om een minimum alcoholpercentage te behalen. Nu is het omgekeerde waar. Er zijn al filtermachines gesignaleerd die alcohol uit de wijn halen in Pomerol (niet bij Le Pin).

Het weer zit overigens niet altijd mee. In 2003 en 2013 was de oogst niet goed genoeg voor Le Pin. Jacques besloot geen wijn te maken en de druiven te verkopen aan andere telers in de regio.

“Vanaf 2015 voelen we de klimaatverandering enorm. Voorheen konden we nog inheemse gistcellen gebruiken, de gistcellen die op de druiven zitten, maar dat kan niet meer. Die inheemse gistcellen gaan niet tot 14 – 15%. We moeten nu dus gist toevoegen.”

Het resultaat van de oogst zien we in de kelder, waar de vergisting in volle gang is. Le Pin bestaat uit 100% merlot, maar ik tel toch zeker acht tanks. Ook al is het dezelfde druif, de rijpheid kan verschillen en dus worden de druiven apart vergist. De vergisting inclusief schilweking duurt drie weken. Daarna vindt de malolactische gisting plaats in nieuwe eikenhouten vaten van 225 liter. Dat duurt ongeveer twee maanden, dus begin december is de malolactische gisting gedaan en begint de houtrijping van 18 maanden. Pas daarna wordt de wijn geblend.

Een voorproefje van Le Pin 2018

"De wijn van ’18 proeven? Of is het nog te vroeg?"

Eh. Het is nooit te vroeg voor Le Pin! Gaat dit echt gebeuren? Ik raak compleet overprikkeld. Er worden slechts 6000 flessen Le Pin per jaar gemaakt, de hele wereld wil het hebben en de prijs varieert van 4000 tot 12000 euro. Is dit echt of droom ik?

“Welk vat wil je? Je mag kiezen.”

Een kwartier geleden vertelt Jacques nog dat Robert Parker hier jaarlijks de wijnen komt proeven. Eerlijk gezegd heb ik niet gevraagd of Parker nu nog steeds langskomt. Zijn website wordt inmiddels gerund door andere proevers, maar misschien dat hij nog wel de krenten uit de pap haalt en een aantal huizen zelf proeft. Parker, Jancis Robinson, Tim Atkins – ze hebben hier allemaal gestaan.

En nu sta ik er en in mijn glas zit Le Pin uit het middelste vat. Het is geweldig. Het is elegant. Geconcentreerder dan elk andere wijn die ik eerder dronk. Ook al is het piepjong, de tannines zijn al zo rijp en zacht. No words. Ik ben sprakeloos.

3 vragen die je gewoon wilt stellen

Wat is je favoriete wijnregio buiten Pomerol?
“Piemonte. De Bourgogne van Italië.”

Wat was uw beste jaar?
“1994 en 2001.”

Wat is het lastigste aan wijn maken?
“Niks. Er is niets lastigs aan. Het is gewoon de druiven plukken, in een kuip zetten en wachten tot de gisting begint.”

En met die wijze woorden sluit ik af.

Wat een bijzonder bezoek. Jacques en Fiona zijn enorm sympathiek, benaderbaar en vriendelijk. Met zoveel succes verwacht je misschien dat iemand naast zijn schoenen gaat lopen, maar niets is minder waar. Aan Jacques kunnen we al onze vragen stellen die we willen en Fiona staat al achter de sorteertafel bij het andere chateau van de familie: Chateau L’If in Saint-Emilion – waar we later die dag ook nog even langsgaan.